نیویورک‌تایمز نوشت: سربازان یگان فوق ویژه نیروی دریایی آمریکا روی سر افغانستانی‌های بازداشت شده، در حالیکه دست آنها بسته شده بود، می‌ایستند و به سبک بازجویان سازمان سیا به روش شکنجه غرقه‌سازی کاذب، روی صورت آنها آب می‌ریختند.
در طول سالهای تجاوز نظامی آمریکا به افغانستان، با ادعای مبارزه با تروریسم، همواره گزارش‌های متعدد و البته دیرهنگامی از آزار و شکنجه مردم در شهرها و روستاهای مختلف این کشور بدست نیروهای آمریکایی و انگلیسی، منتشر شده است.
روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارش خود به موردی می‌پردازد که ظاهراً پس از گذشت حدود 4 سال از وقوع آن، اکنون فرصت ورود به رسانه را پیدا کرده است.
این رسانه در ابتدای چارچوب روایی خود، شرح داستان زیربنایی ماجرا را با این جملات آغاز می‌کند: به گفته شاهدان،3 نفر از سربازان (یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا) موسوم به SEAL، چند مرد اهل روستای (کلاچ) را درحالی که سنگ‌های بزرگی روی سینه آنها گذاشته شده بود، زیر لگدهای خود گرفته بودند.
نیروی SEAL آمریکا، که بعنوان یگان فوق ویژه نیروی دریایی آمریکا نیز از آن نام برده میشود، بخشی از مرکز جنگ‌های ویژه دریایی آمریکا است و در زیرمجموعه سلسله‌مراتب یا فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده فعالیت می‌کند.
سیل نیز قرار بود مانند سایر بخش‌های ارتش آمریکا، مدعیانه به تقویت و استحکام نیروهای مسلح افغانستان درمقابل تروریسم، به منظور افزایش ثبات و آرامش و امنیت برای مردم این کشور کمک کند.
طبق اظهارات شاهدان ماجرا، سربازان یگان ویژه سیل روی سر افغانستانی‌های بازداشت شده، درحالی که دست آنها بسته شده بود، می‌ایستادند و به سبک بازجویان سازمان سیا به‌روش شکنجه غرقه‌سازی کاذب، روی صورت آنها آب می‌ریختند.
تیراندازی تفریحی نیروهای آمریکایی به طرف کشاورزان افغان
نیویورک تایمز در ادامه می‌نویسد؛ مردم افغانستان در این روستا بعنوان یکی از مقرهای یگان ویژه، در مصاحبه‌های متعدد از وقایع تأسف‌باری مانند تیراندازی تفریحی نیروهای آمریکایی به طرف کشاورزان در مزارع گندم، درختچه‌های بادام و در مسیر فروش محصولاتشان خبر داده‌اند.
به گفته یکی از سالمندان روستای کلاچ، واقع در ولایت پشتون‌زبان (ارزگان) در شمال‌شرق (قندهار)، آنها به قصد کشتن شلیک نمی‌کنند، بلکه با شلیک به طرف مردم بدنبال تفریح و سرگرمی هستند.
این گزارش می‌افزاید: زمانی هم که مردم دست به دامن ریش‌سفیدان روستا برای مذاکره با آمریکایی‌ها می‌شوند، اوضاع چندان مساعد نیست؛ (ملا محمد زَی) در این باره نیز داستان را اینگونه روایت می‌کند؛ وقتی آمریکایی‌ها با نظر افغانستانی‌ها مخالف باشند، بر سر آنها فریاد زده، یا به یقه آنها چنگ می‌زنند. محمد زَی گفت: (هر بار که وارد مقر آنها برای گفتگو می‌شویم، مطمئن نیستیم که زنده برگردیم.)
4 سال پیش در تاریخ 31 مِه 2012 البته فریادرسی برای بازداشت‌شدگانِ تحت‌شکنجه نیروهای ویژه دریایی آمریکا نبود.
انتظامات خودسر روستا، که به نوعی بازوی کمکی نیروهای آمریکایی محسوب می‌شدند، پس از وقوع یک انفجار در نزدیکی ایستگاه بازرسی، بدون هدف، اقدام به بازداشت شماری از مردم در بازار روستا می‌کنند و آنها را به پایگاه نظامی آمریکایی‌ها می‌بَرند.
شکنجه و آزار بازداشت‌شدگان در مقر یگان ویژه سیل
برخی از سربازان آمریکاییِ شاهد ماجرا بعدها در تحقیقات دایره جنایی نیروی دریایی به شکنجه و آزار بازداشت‌شدگان در مقر یگان ویژه سیل اذعان می‌کنند.
یکی از بازداشت‌شدگان در اثر شدت جراحات، جان خود را از دست داد. گفتگوی یکی از شاهدان افغانستانی با روزنامه نیویورک‌تایمز بر ارتکاب نیروهای ویژه آمریکا به این جنایت صحه گذارد.
فرماندهی یگان ویژه نیروی دریایی آمریکا در انتها، نیروهای خاطی خود را با قید درون سازمانی بودن این اقدام، از هرگونه اتهامی مبرا دانست. 2 تن از سربازان متهم‌شده، بعدها پس از خروج از افغانستان، ترفیع درجه گرفتند.
رفتار غیرانسانی نیروهای آمریکایی تاکنون چندین بار در این روستا و چه بسا در مناطق دیگر تکرار شده است و گویا نقل این داستانهای دلخراش در افغانستان تمامی ندارد.
نشریه تایمز ضمن مصاحبه با چندتن از کارشناسان حقوق قضایی نیروهای مسلح، اذعان می‌کند که اقدام فرماندهی نیروهای ویژه سیل در عدم برگزاری دادگاه نظامی برای شکنجه‌گران آمریکایی روستای کلاچ و فراموشی آن جنایت برخلاف قانون است.
(دونالد جِی. گاتر) دریابان بازنشسته و قاضی نیروی دریایی ارتش آمریکا، در این خصوص می‌گوید: (به نظر می‌آید این تصمیم فرماندهی، صرفاً تلاشی بر سرپوش‌گذاشتن و فراموشی آن رخداد است.)
البته این تنها جنایت نیروهای آمریکایی مستقر در افغانستان نبوده و نخواهد بود.
بمباران بیمارستان (قندوز)
نیروی هوایی آمریکا در اول اکتبر سال جاری میلادی (11 مهر 94) با ابلاغ مأموریت به یک فروند هواپیمای تهاجمی-ترابری (لاکهید ای سی-130) اقدام به بمباران تنها بیمارستان شهر (قندوز) افغانستان، متعلق به (سازمان پزشکان بدون‌مرز) می‌کند.
در این جنایت که تاکنون با مخالفت دولت آمریکا مبنی بر انجام تحقیق و بررسی ازسوی یک هیأت مستقل بین‌المللی مواجه شده است، 42 نفر کشته شدند و حدود 20 نفر نیز همچنان از آسیب‌های ناشی از بمباران رنج می‌برند.
بنا بر گزارش‌های رسمی، 14 تن از کشته‌شدگان، از اعضای گروه‌های درمانی سازمان پزشکان بدون‌مرز، 24 تن از بیماران بستری، و درنهایت 4 تن دیگر نیز از مستخدمین بیمارستان قندوز بودند. این آمار به تأیید مسئولان سازمان مذکور هم رسیده است.
گرچه مسئولان مربوطه سازمان، بر اعلام موقعیت جغرافیایی دقیق این مکان به همه طرف‌های درگیر در افغانستان، بویژه نیروهای آمریکایی مستقر، صحه گذارده‌اند، اما آمریکایی‌ها از همان ابتدا قصد داشته‌اند ضمن طفره رفتن از ارتکاب این فاجعه انسانی، رخداد مذکور را تنها یک خطای محاسباتی قلمداد کنند.
درحالی که وقوع چنین حوادثی بر اساس عرف بین‌الملل مستلزم بررسی‌های دقیق ازسوی یک هیأت مستقل بین‌المللی است، اما دولت آمریکا و در رأس آن وزارت دفاع این کشور همواره از این مهم سر باز زده است.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/4545
حکم همجنس‌بازی برای زنان تروریست
